"Εζησα τον εφιάλτη"

«Κάποια στιγμή φοβηθήκαμε ότι δεν θα βγούμε ζωντανοί από το σπήλαιο». Τις ώρες αγωνίας που έζησε παγιδευμένος στα 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης περιγράφει στην «Espresso» ο Γρηγόρης Αναστασόπουλος.

Ο Ελληνας σπηλαιολόγος, που μαζί με δύο Γάλλους συναδέλφους του εγκλωβίστηκε από την περασμένη Τετάρτη μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής στο βάραθρο Ρομί, στα Πυρηναία Ορη, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι κάποιες στιγμές πέρασε από το μυαλό τους ο φόβος ότι δεν θα έβγαιναν σώοι από τα βάθη της γαλλικής γης. «Τη δεύτερη μέρα, από το απόγευμα της Παρασκευής, αρχίσαμε να απογοητευόμαστε, καθώς δεν είχαμε ενδείξεις ότι είχε ξεκινήσει επιχείρηση για τον απεγκλωβισμό μας. Δεν ξέραμε πώς θα τελείωνε ο εφιάλτης» λέει ο 31χρονος Γρηγόρης.

Οπως εξηγεί, αιτία των μαύρων σκέψεων που έκαναν ήταν το ενδεχόμενο να μην είχαν ειδοποιηθεί οι αρχές από τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη της αποστολής. «Τους είχαμε εμπιστοσύνη, αλλά δεν ήμασταν βέβαιοι ότι θα καταφέρουν να φέρουν βοήθεια. Κι αυτό διότι έπρεπε να αναρριχηθούν από βάθος 700 μέτρων (σ.σ.: εκεί όπου είχαν εγκλωβιστεί οι τρεις σπηλαιολόγοι) στα 450 μέτρα όπου βρισκόταν ο καταυλισμός και από εκεί στην επιφάνεια. Στη συνέχεια έπρεπε να διασχίσουν με τα πόδια απόσταση μίας ώρας μες στα χιόνια προκειμένου να φτάσουν στο δρόμο και να ειδοποιήσουν. Εμείς δεν είχαμε καμία επικοινωνία και δεν ξέραμε αν τους είχε συμβεί, π.χ., κάποιο ατύχημα» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Την ανησυχία τους επέτεινε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο είναι «πολύ τεχνικό», απαιτεί δηλαδή ιδιαίτερες ικανότητες για να κινηθεί κάποιος μέσα σε αυτό, πράγμα που καθιστά ακόμη δυσκολότερη κάθε προσπάθεια διάσωσης.

Ο Γρηγόρης δεν γιόρτασε μόνο τα Χριστούγεννα στα έγκατα της γης, αλλά και τα τριακοστά πρώτα γενέθλιά του, που ήταν την Τετάρτη. Ωστόσο, το μόνα εδέσματα που είχαν οι τρεις σπηλαιολόγοι κατά τις ημέρες του εγκλωβισμού τους ήταν λίγη γραβιέρα, μερικά παξιμάδια και λίγα ξερά σύκα, όλα από την πατρίδα του Γρηγόρη, την Κρήτη. Οπως λέει ο ίδιος: «Επρεπε να περάσουμε τόσες μέρες με το κολατσιό μίας ημέρας».

Τονίζει, όμως, ότι το πραγματικό πρόβλημα ήταν το ψύχος. Αυτό το αντιμετώπισαν εκμεταλλευόμενοι τη θερμότητα από την ασετιλίνη και κατασκευάζοντας μια αυτοσχέδια σκηνή, με τα ειδικά πανιά που είχαν μαζί.

Τελικά, οι τρεις σπηλαιολόγοι απεγκλωβίστηκαν μόνοι τους, χάρη στις γνώσεις τους και στην τύχη. «Το Σάββατο παρατηρήσαμε ότι έπεσε η στάθμη του νερού (σ.σ.: εξαιτίας του οποίου είχαν παγιδευτεί), ενώ από τα βαρόμετρα καταλάβαμε ότι έξω ο καιρός βελτιώνεται. Ετσι αποφασίσαμε να διασχίσουμε το επικίνδυνο πέρασμα και τελικά καταφέραμε να βγούμε από την αίθουσα». Σε βάθος περίπου 500 μέτρων συνάντησαν τους διασώστες, από τους οποίους προμηθεύτηκαν είδη πρώτης ανάγκης. Στη συνέχεια έφτασαν στον καταυλισμό, όπου ξεκουράστηκαν για μερικές ώρες. Το πρωί της Κυριακής βγήκαν στην επιφάνεια.

Παρά την τρομακτική εμπειρία ο (επισκευαστής ιστιοφόρων στο επάγγελμα) Γρηγόρης δεν εγκαταλείπει την αγαπημένη του ασχολία. Στην ερώτηση αν θα συνεχίσει τη σπηλαιολογία, απαντά αμέσως: «Ασφαλώς ναι». Σ. ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗΣ