Λίγες ημέρες μετά τον ερχομό του 2010, ο Μιχάλης Ασλάνης μας υποδέχτηκε στο τριώροφο «παλάτι» του στη σκιά της Ακρόπολης, στου Ψυρρή και μας παραχώρησε μία συνέντευξη εκ βαθέων. Ο δημοφιλής σχεδιαστής μόδας φέτος κλείνει τριάντα επτά χρόνια πορείας και παρουσιάζει στην «Espresso της Κυριακής» την καλοκαιρινή κολεξιόν του, έχοντας ως μούσα την πανύψηλη και φινετσάτη Χριστιάννα Γαργαροπούλου.Το πρώτο που του ζητήσαμε είναι μια ευχή για το 2010: «Ο,τι ποθεί ο καθένας να το βρει. Πάνω από όλα να έχουν όλοι υγεία, γιατί διαφορετικά δεν μπορείς να προχωρήσεις».
Ο αγαπημένος designer γιορτάζει τα 37α γενέθλιά του στη μόδα και όμως κάθε φορά αισθάνεται άγχος: «Είναι κάτι περίεργο. Αισθάνομαι ότι κάθε φορά ξεκινάω από την αρχή. Κάθε χρονιά ξεκινάω με την όρεξη να φτιάξω πράγματα στη δουλειά μου, να βελτιωθώ, να γίνω καλύτερος. Θέλω να μην απογοητεύσω εκείνους που έχουν φορέσει τα ρούχα μου. Το Α και το Ω της ζωής μου είναι η δουλειά μου, δεν έχω τίποτε άλλο».
- Τι θυμάσαι από όλα αυτά τα χρόνια;
Το ταξίδι αυτό τα είχε όλα. Χαρά, λύπη, πίκρα, έντονα συναισθήματα. Ξεκίνησα αυτοδημιούργητος με τρύπια παπούτσια. Το ξέρω ότι ακούγεται μελό... Τέλειωσα το σχολείο και ξεκίνησα να κάνω αυτήν τη δουλειά με αγάπη στη μόδα. Εβλεπα τότε τα μοντέλα του Γιάννη Τσεκλένη και με είχε εξιτάρει ο χώρος αυτός. Μία φορά σε μια επίδειξή του δεν με έβαλαν μέσα. Πήγα στο Σύνταγμα, στο σημείο που είναι τα ανθοπωλεία, πήρα μια αγκαλιά λουλούδια και έκανα το παιδί του ανθοπωλείου, λέγοντας: «τον κύριο Τσεκλένη». Μου είπαν: «περάστε μέσα στα καμαρίνια». Ετσι είδα την πρώτη επίδειξη της ζωής μου και είπα μέσα μου: «Αυτό θέλω να κάνω». Οι γονείς μου ήθελαν να με κάνουν γιατρό ή δικηγόρο. Στη σχολή Βακαλό κατάλαβαν ότι είμαι καλός στη μόδα. Αρχιζα να ζωγραφίζω σε μπλουζάκια και τα πουλούσα σε μπουτίκ της εποχής. Το 1974 κάνω το πρώτο εξώφυλλο στο περιοδικό «Γυναίκα», που τότε ήταν η απόλυτη καταξίωση. Πέρασα όμως διά πυρός και σιδήρου. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Εσπασα τα μούτρα μου για να μάθω. Ημουν σχεδιαστής και όχι έμπορος.
- Αισθάνθηκες ότι κάποια στιγμή πιέστηκες;
Δύο φορές έχω φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Πρώτη φορά ήταν στις αρχές της καριέρας μου. Ηρθε ο λογιστής μου και μου είπε για υποχρεώσεις στο ΙΚΑ, στην εφορία, στο Ταμείο Εμπόρων... Του είπα: «δεν τα ξέρω αυτά». Αυτά επαναλήφθηκαν αργότερα, αλλά ο Θεός με βοήθησε. Με ζόρισε αυτή η φάση. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Προχώρησα, αλλά πέρασα πολλά.
- Εχεις επεκταθεί εδώ και πολλά χρόνια και σε άλλα πράγματα, εκτός από το να σχεδιάζεις ρούχα...
Ολοι οι σχεδιαστές στο εξωτερικό κάνουν από πλακάκια μπάνιου μέχρι νυφικά. Ετσι και στην Ελλάδα, έγινε ένα πάντρεμα βιομηχανίας και σχεδίου. Βάζουμε τη σφραγίδα μας σε διάφορα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου