Η πρώτη κολεξιόν έπειτα από πέντε χρόνια

Απλός, χαμογελαστός, low profile, μας υποδέχθηκε στον νέο του χώρο, στο Μοναστηράκι, και μας επέτρεψε να φωτογραφίσουμε κατ’ αποκλειστικότητα την καλοκαιρινή κολεξιόν του, την οποία θα παρουσιάσει επίσημα στις 18 Φεβρουαρίου.

Ο γνωστός σχεδιαστής Κώστας Κουβάτσος κάνει δυναμική επάνοδο στην ελληνική μόδα έπειτα από πέντε χρόνια περιπλάνησης στην Ευρώπη και μιλάει στην «Espresso της Κυριακής» για την αγνωμοσύνη της Βίκυς Καγιά, την κρίση στη μόδα, αλλά και για τον Νίκο Μουρατίδη, που «πιτσιρίκια τον φοβόμασταν».

«Ημουν ένα παιδί από μεσαία οικογένεια, αυστηρών αρχών. Ξεκίνησα και μπήκα στην τηλεόραση από πολύ μικρός ως βοηθός ενδυματολόγου και στη συνέχεια ασχολήθηκα με τη μόδα. Εχω ντύσει τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, όλους σχεδόν τους stars. Ερέθισμα για να ασχοληθώ με τη μόδα ήταν η ενδυματολογία που μου δίδαξε ο διάσημος σκηνογράφος Νίκος Πετρόπουλος. Μεταπήδησα στον χώρο των ρούχων στις αρχές τις δεκαετίας του ’90». Χαρακτηρίζεται… αναρχικός της μόδας. Ο λόγος; «Δεν θέλω να κάνω ό,τι οι υπόλοιποι. Δεν κάνω ένα σόου κάθε σεζόν αλλά όταν έχω όρεξη».

- Για αρκετό διάστημα ήσουν εξαφανισμένος. Γιατί;
Απείχα περίπου μία πενταετία. Ηταν μια περιπλάνηση για μένα. Εχασα ξαφνικά τους γονείς μου το 2003 και κλονίστηκα. Αποφάσισα να κάνω tour σε όλη την Ευρώπη με τη βοήθεια της συντρόφου μου εδώ και τριάντα χρόνια, της Μάρθας. Ισως είχα πάθει κατάθλιψη. Βρήκα έναν τρόπο για να την ξεπεράσω ταξιδεύοντας με… όχημα τα ρούχα. Εκανα πολύ ωραία πράγματα και στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Βέβαια, δεν είχα μαζί μου κάμερα για να τα δείξω, γιατί αυτό δεν μου αρέσει. Φοβόμουν να πω ότι κάνω δουλειά εκτός Ελλάδος, γιατί είναι αυτό που λένε «κάνει διεθνή καριέρα» και ειρωνεύονται όλοι. Ευτυχώς που υπήρχαν η Μάρθα και η κόρη μου...

- Πώς αποφάσισες να φτιάξεις το ατελιέ σου στο Μοναστηράκι; Η αλήθεια είναι πως ο χώρος σου είναι υπέροχος...
Εχει πολύ ωραία αύρα αυτή η περιοχή και ο χώρος μου, κάτι που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα. Βέβαια, χρειάστηκε πολλή δουλειά, χρόνος και χρήμα μέχρι να πάρει τη μορφή που βλέπετε. Και ακόμη δεν έχω τελειώσει! Ομως, πραγματικά άξιζε τον κόπο. Και τώρα πιστεύω ότι ο χώρος πλέον έχει την «ταυτότητά» του. Σε αυτό πιστεύω βοήθησαν πολύ και τα έργα του φίλου μου και εκλεκτού ζωγράφου Χρόνη Δεληβοριά.