O κατάλογος μακρύς και ατελείωτος. Οπως κάθε έλλην Οδυσσέας αλλά εργένης με πατημένα τα σαράντα, έτσι κι ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Μαμάκιας εντελώς. Απόδειξη; Οταν ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει το Οσκαρ για τον ρόλο του παρανοϊκού δολοφόνου («Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους») σχεδόν κλαίγοντας ακούστηκε να λέει «Μαμά, είναι δικό σου». Συμπληρώνοντας «Και για την Ισπανία», ρε γαμώτο! Ενα από τα γοητευτικά πάνω του είναι η ειλικρίνειά του. Φαντάζομαι, αυτό είναι το ακαταμάχητο (για την Πηνελόπη) πλεονέκτημά του. Ο αθεόφοβος δεν έχει σε τίποτα να φωνάξει δυνατά τις σκέψεις του. Ας πούμε: «Μερικές φορές κάθομαι και λέω, τι δουλειά έχω εγώ μ΄ αυτό το τρελοκομείο; Γιατί, λόγου χάριν, δεν πάω στην Αφρική να βοηθήσω τα φτωχά παιδιά και να βρω την ψυχή μου; Μα γιατί είμαι υποχόνδριος. Γι΄ αυτό!». Ο τύπος δεν παίζεται. Καλοπερασάκιας εντελώς. Φαΐ, ποτό, αντροπαρέες και ποδόσφαιρο. Και on top of that δεν οδηγεί και δεν είναι τρελαμένος ούτε με το χρήμα ούτε με την Αμερική. «Εγώ σαν τον Μπαντέρας; Δεν είμαστε με τα καλά μας». Αυτή η φράση με ακολουθούσε από το 2000, όταν τον είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Βενετίας και σχεδόν υποκλίθηκα μπροστά του για την ερμηνεία του στην ταινία «Πριν πέσει η νύχτα». Εκεί που έπαιζε τον γκέι και εξόριστο κουβανό ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας. «Σε δύο θεούς πιστεύω: στον Θεό και τον Πατσίνο». Ψέματα. Δεν πιστεύει. Στον Θεό! Με έναν λόγο, όπως περίπου ο Ουόρεν Μπίτι με τα δώδεκα χιλιάδες θηλυκά. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο και ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Από τα Κανάρια Νησιά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου