Αυτοκτόνησε ο Λούτσιο Μάγκρι της «Il Manifesto»

«Ηθελε να αλλάξει τον κόσμο και ο κόσμος τα τελευταία χρόνια διέψευδε αφόρητα την ουτοπία του» γράφει η La Repubblica. H ιταλική εφημερίδα αναφέρεται στον δημοσιογράφο και έναν εκ των ιδρυτών της εφημερίδας Il Manifesto Λούτσιο Μάγκρι, ο οποίος στα 79 του χρόνια αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του.

«Μια αληθινή κατάθλιψη, που ήταν αδύνατο να γιατρευτεί. Μια αργή ολίσθηση στο μαύρο εξαιτίας ενός συνδυασμού από δημόσιους και ιδιωτικούς λόγους» εξηγεί η εφημερίδα τον έκαναν να μην θέλει να συνεχίσει να ζει. Δεν ήθελε όμως να βάλει το τέλος με τα ίδια του τα χέρια. Φρόντισε λοιπόν να ζητήσει τη βοήθεια γιατρού.

Ο Λούτσιο Μάγκρι, μέλος κατά το παρελθόν του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI), είχε σκεφθεί επανειλημμένα την αυτοκτονία και είχε ήδη μεταβεί για ακριβώς αυτόν τον λόγο στην Ελβετία - όπου υπάρχει ανοχή στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία με κάποιες προϋποθέσεις - για να αλλάξει γνώμη την τελευταία στιγμή.

Στο τελευταίο όμως ταξίδι του στη χώρα την Παρασκευή ήταν και το ύστατο, όπως αναφέρει και η Repubblica. Ο ιταλός δημοσιογράφος είχε πάρει την οριστική απόφασή του. Και σήμερα Δευτέρα ένας γιατρός τον βοήθησε να εκπληρώσει την επιθυμία του.

«Ο προσωπικός πόνος εξαιτίας του θανάτου της γυναίκας του, της Μάρα, που ήταν το φίλτρο του με τον κόσμο, ήρθε να προστεθεί σε μια πολιτική αποτυχία η οποία ήταν προφανής και μπροστά στα μάτια όλων», συνεχίζει η Repubblica.

Εκείνη, όπως εξηγεί η εφημερίδα πέθανε από καρκίνο ενώ η πολιτική αποτυχία στην οποία αναφέρεται είναι αυτή της άκρας αριστεράς στην Ιταλία, με την πλήρη περιθωριοποίηση των διάφορων μικρών κομμουνιστικών οργανώσεων.

Ο Λούτσιο Μάγκρι, ο οποίος είχε στρατευθεί στα νιάτα του στη νεολαία της Χριστιανοδημοκρατίας (DC), εντάχθηκε το 1958 στο PCI. Το 1969, με τη βοήθεια δύο άλλων νεαρών αριστερών, ίδρυσε την Il Manifesto, η οποία αποτέλεσε μια κριτική φωνή στο εσωτερικό του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στο τέλος της ίδιας χρονιάς διαγράφηκε από το PCI και το 1974 ίδρυσε το Κόμμα της Προλεταριακής Ενότητας, το οποίο 10 χρόνια αργότερα θα ενταχθεί στο PCI.

Το τελευταίο βιβλίο του με τίτλο "Μια πιθανή ιστορία του PCI" εκδόθηκε το 2009.