Ο άγνωστος Νίκος Κακαουνάκης

Ο περισσότερος κόσμος στο άκουσμα του ονόματος Νίκος Κακαουνάκης έβλεπε έναν από τους πιο μαχητικούς και πετυχημένους Ελληνες δημοσιογράφους των τελευταίων δεκαετιών. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους του τον θεωρούσαν δάσκαλο του ρεπορτάζ. Εφτασε στην κορυφή κι εκεί παρέμεινε μέχρι την περασμένη Τετάρτη που έχασε τη μάχη για τη ζωή. Πολλοί στη θέση του θα ξεχνούσαν τις ρίζες τους και ο χαρακτήρας τους θα άλλαζε. Ο Κρητίκαρος όμως παρέμεινε ένας απλός άνθρωπος.

Του άρεσε να περπατάει ξυπόλυτος, να ζωγραφίζει, να γλεντάει, να βοηθάει τους αδύνατους και να υπερασπίζεται τις απόψεις του μέχρι τελικής πτώσης. Κανένας από τους συντοπίτες του στο Καστέλι της Κρήτης δεν του μιλούσε στον πληθυντικό. Αλλωστε, γι’ αυτούς ήταν ο δικός τους Νίκος. Ο Νίκος που είχε πάντα ανοιχτές τις πόρτες του σπιτιού του σε κάθε συγχωριανό του, είτε για να ακούσει κάποιο πρόβλημά του είτε για να πιει μια ρακή μαζί του.

Σε πολύ μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα του και έκανε πάρα πολλές δουλειές για να βοηθήσει τη μητέρα του και τα αδέλφια του. Η πρώτη του αγάπη δεν ήταν η δημοσιογραφία. Οσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ήθελε να γίνει ιερέας. Γράφτηκε σε εκκλησιαστική σχολή, όμως οι σπουδές του δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια. Πολύ αργότερα, όταν θυμόταν το παιδικό του όνειρο, έλεγε με το αστείρευτο χιούμορ που τον διέκρινε: «Ευτυχώς γλίτωσε η δημοσιογραφία που δεν έγινα παπάς».

Μιλούσε απευθείας με πρωθυπουργούς, κορυφαία πολιτικά στελέχη, επιχειρηματίες και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα του τόπου μας. Γνώριζε τόσο κόσμο που κάλλιστα θα μπορούσε να κατέβει σε εκλογές ως αρχηγός κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, οι καλοί φίλοι του ήταν λίγοι και μετρημένοι στα δάχτυλα. Ηταν στενός φίλος με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Γεννηματά, ενώ εκτός πολιτικού χώρου έκανε παρέα με τον Κώστα Ξυλούρη, τον Κρητικό τραγουδιστή Βασίλη Σκουλά και τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη. Από κει και πέρα οι συγγενείς του, οι κάτοικοι του χωριού του αλλά και ο οδηγός του ο Μπάμπης ήταν οι άνθρωποι που μοιράζονταν τα μυστικά του.

Τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα ήταν η μητέρα του Μαριώ, οι κόρες του Δήμητρα και Μαριάννα και τα τρία εγγόνια του. Η τύχη έφερε την κ. Μαριώ αντιμέτωπη με τον θάνατο των τεσσάρων παιδιών της με τελευταίο αυτόν του αγαπημένου της Νίκου. Κι αν αυτό είναι ένα τραγικό γεγονός, άλλη μία τραγική σύμπτωση είναι ότι ο Νίκος Κακαουνάκης και η μεγάλη του κόρη γεννήθηκαν την ίδια ημέρα (8 Ιουνίου) και πέθανε την ημέρα των γενεθλίων της μικρής του κόρης Μαριάννας.

Εκτός από τη δημοσιογραφία, άλλο ένα μεγάλο πάθος του ήταν η Κρήτη. Οταν έφτανε στο χωριό του του άρεσε να περπατάει ξυπόλυτος. Αυτό του θύμιζε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, καθώς φόρεσε παπούτσια σε ηλικία 17 ετών. Γυρνούσε όλο το χωριό, καθόταν στα καφενεία με τους σύντεκνους και έπινε μαζί τους τσικουδιά. Το βράδυ καλούσε όλο το χωριό στο σπίτι του. Τα γλέντια που γίνονταν έχουν μείνει χαραγμένα στις μνήμες των συντοπιτών του. Η πόρτα δεν έκλεινε ποτέ για κανέναν. Εξ ου και η ταμπέλα που είχε κρεμάσει στην είσοδο του σπιτιού: «Ταβέρνα η κληματαριά».

Ηταν δεινός γλύπτης και ζωγράφος. Του άρεσε να ζωγραφίζει, ενώ όλοι οι συνεργάτες του στην εφημερίδα «Στο καρφί» θα θυμούνται τα σκίτσα που έκανε κατά τη διάρκεια των συσκέψεων. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε ζωγραφίσει και σε τραπεζομάντιλα ατόμων που του έδιναν συνέντευξη. Οπως λένε άνθρωποι που τον γνώριζαν πολύ καλά, έφτιαχνε σκίτσα ακόμη και στη λαδόκολλα σε εστιατόρια όπου πήγαινε για φαγητό.

Του άρεσε όμως να δίνει ωραία μορφή στο ξύλο, σε μικρούς βράχους αλλά και σε βότσαλα που έβρισκε σε παραλίες της Κρήτης. Πολλά από τα ξυλόγλυπτα δημιουργήματά του κοσμούν το υπόγειο του σπιτιού του στο Καστέλι. Στην πίσω πλευρά του σπιτιού του στην Κρήτη υπάρχει μία έκταση όπου φιλοξενούνται κρι-κρι, κότες, κουνέλια, ενώ κάποιο μέρος της έχει μετατραπεί σε κήπο.
Σαν γνήσιος Κρητικός του άρεσαν τα ριζίτικα τραγούδια με αγαπημένο του το «Αγρίμια κι αγριμάκια» του Νίκου Ξυλούρη. Κάθε φορά που το άκουγε σηκωνόταν όρθιος, άνοιγε τα χέρια του όπως ο αετός τα φτερά του και το τραγουδούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Το αγαπημένο του λαϊκό τραγούδι ήταν «Τα λερωμένα, τα άπλυτα» του Βασίλη Τσιτσάνη, με τον οποίο ήταν φίλοι. Μάλιστα, ήταν το μόνο ζεϊμπέκικο που χόρευε ο Νίκος Κακαουνάκης. ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΤΟΥΝΑΣ - ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΗΣ (espressonews)