Που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος...

Κυβέρνησαν περίπου την ίδια περίοδο, τα καλά τα χρόνια, τότε που η οικονομία της αγοράς σημείωνε άνοδο και επέτρεπε σε διάφορες φούσκες να ... «ανθίσουν» εκτοξεύοντας το μύθο της, και κυρίως, την ισχύ της στα ουράνια. Τότε που η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη άρχιζε να υπόκειται σε μετάλλαξη και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις να εμφανίζονται βασιλικότερες του βασιλέως σε δεξιές πολιτικές. Δέκα χρόνια διακυβέρνησης της γηραιάς Αλβιώνας μέτρησε ο Τόνυ Μπλερ και λίγο παραπάνω στην προεδρία του Εργατικού Κόμματος στρέφοντας το τιμόνι κάμποσα κλικ δεξιότερα κάνοντας πολλούς να δουν αναφορές στον «θατσερισμό» εξ ου και ο όρος «Μπλερισμός». Ο Σημίτης πάλι επί δύο τετραετίες (ουχί γεμάτες) από το 1996 ως το 2004 έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ και μας μπούκωσε με το μύθο της «ισχυρής Ελλάδας», αφού προηγουμένως είχε κάνει τις απαραίτητες ενέσεις νεοφιλελευθερισμού στο ... «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρώτος έφυγε κλωτσηδόν κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου (Ιράκ), ο δεύτερος με την οσμή σκανδάλων, τα οποία με την πάροδο των χρόνων έχουν μετατραπεί σε Λερναία Ύδρα έχοντας στην ουσία ακυρώσει όλη την κυβερνητική του θητεία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ: http://www.topontiki.gr/Articles/view/6509