Τρελός κι αδέσποτος

Εντεχνο-λαϊκό; Νεο-ρεμπέτικο; Μια καινούργια εκδοχή της ελληνικής φολκ; Ή μια λαϊκή εκδοχή της ροκ; Οπως και να το βαφτίσουμε, το σίγουρο είναι πως το 1978 η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» άλλαζε τα μουσικά μας πράγματα.

Τα τραγούδια του Παπάζογλου μπήκαν στα σπίτια, στα γλέντια και στις παρέες μας χωρίς τυμπανοκρουσίες. Οπως κάθε καλή μουσική Κι επίσης ότι ο Νίκος Παπάζογλου ήταν βασικός μέτοχος στην επιτυχία που ξεκίνησε εισπράττοντας, ακριβώς όπως συμβαίνει συνήθως με τις καλλιτεχνικές καινοτομίες, μεγάλη αμφισβήτηση. Σε μια εποχή που η Ελλάδα ζούσε ακόμα στους μεταπολιτευτικούς ρυθμούς κάποιοι «τύποι» σχεδόν άγνωστοι ακόμα, ο Νίκος Ξυδάκης δηλαδή, ο Μανώλης Ρασούλης κι ο Παπάζογλου, είχαν ηχογραφήσει στο περιφερειακό στούντιο (το περίφημο «Αγροτικόν») που μόλις είχε φτιάξει ο τελευταίος έναν δίσκο που θα έγραφε ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.
Η διακριτική συμπεριφορά ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τη φόρα που μας επισκέφτηκε η πρωτοπορία του Παπάζογλου στους προσωπικούς του δίσκους, στις προτάσεις που έκανε ως παραγωγός (συστήνοντάς μας τον Μάλαμα, τον Περίδη και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου) και ως κεντρικό πρόσωπο αυτού που μάθαμε να λέμε «Σχολή της Θεσσαλονίκης». Είναι όμως και σαφής σ'όποιον μετρήσει πόσα από τα τραγούδια του Παπάζογλου μπήκαν τα τελευταία χρόνια στα σπίτια, στις παρέες και στα γλέντια μας αβίαστα, με τον τρόπο που πάντα ο κόσμος «υιοθετεί» τα καλά τραγούδια. Απόδειξη τα 36 από τα κορυφαία της εργογραφίας του, που συγκεντρώθηκαν σε τρία cd και προσφέρονται από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» από αυτή την Κυριακή. Ανάμεσά τους δύο εμβληματικά από την «Εκδίκηση της Γυφτιάς»: το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» με τη δική του μουσική και στίχους του Τάκη Σιμώτα και το «Τρελή κι αδέσποτη» των Νίκου Ξυδάκη - Μανώλη Ρασούλη.
Εμβληματικά του αειθαλούς ρόκερ Θεσσαλονικιού με το τζιν, την κόκκινη μπαντάνα και τη λυγμική λαϊκή φωνή είναι κι όλα τα άλλα: «Αύγουστος», «Λεμόνι στην πορτοκαλιά», «Φύσηξε Βαρδάρης», «Ο μοναχός ο άνθρωπος» κ.ά.