Το Δεκέμβριο του 1989 η Ρουμανία έσπαζε τις αλυσίδες με τις οποίες την είχε δέσει στο άρμα του κομμουνισμού ο δικτάτορας Νικολάι Τσαουσέσκου. Σήμερα όμως και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τη μεγάλη λαϊκή επανάσταση που ξεκίνησε από τη Τιμισοάρα για πολλούς Ρουμάνους η ζωή δεν είναι όπως πραγματικά θα ήθελαν να είναι. Η χώρα τους, έχοντας αρχικά ταυτίσει με τον όρο «πρόοδο» την ένταξή της στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πλέον συνειδητοποιεί ολοένα και πιο έντονα πως μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχει μετατρέψει τη μάχη της καθημερινότητας σε μάχη για την επιβίωση.Ρουμάνοι πολίτες μίλησαν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων τόσο για τα γεγονότα του τότε όσο και για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα τους. Για τον διευθυντή του ιδιωτικού πρακτορείου ειδήσεων Mediafax Κρίστι Ντιμιτρίου, «το μεγαλύτερο όφελος της εξέγερσης ήταν το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Πού θα βρισκόμουν χωρίς την επανάσταση; Μάλλον εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο οδηγώντας ένα Dacia». Για τη δημοσιογράφο Λούτσια Χόσου-Λόμγκιν, «αν και μεγάλο όφελος ήταν η ελευθεροτυπία, σήμερα βλέπω τη Ρουμανία ως ένα ναυάγιο που περιμένει τη σωτηρία του». Εξίσου δύσκολο προμηνύεται το μέλλον και για τον Τράιαν Ιμπαράτου, που όμως δηλώνει περήφανος που συντέλεσε στην πτώση του Τσαουσέσκου και στο γεγονός πως η μητέρα του από στέλεχος της Σεκιουριτάτε σήμερα είναι μια αξιοσέβαστη καθηγήτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου