Στην πραγματικότητα, η Ρένα Κουμιώτη ποτέ δεν κατέβηκε από το καΐκι, την «Αγια Κυριακή». Στο αμπάρι της κρύβει πολλούς θησαυρούς. Τραγούδησε το «Περήφανο αετόπουλο» που την αντιπροσωπεύει γιατί κράτησε την αξιοπρέπειά της όταν τα κυκλώματα και οι παρέες του χώρου την παραγκώνισαν.
Ακόμη και τότε, δεν έπαψε να χαμογελάει και να αναζητεί σε άλλα σημαντικά πράγματα τις χαρές της ζωής. Στον ρόλο της μητέρας διέπρεψε. Εχει δύο υπέροχους γιους, που θεωρεί πως είναι ό,τι πιο σπουδαίο έκανε. Ολοκληρωμένη γυναίκα, αισθησιακή, δεν έχει χάσει τίποτε από τη λάμψη στο βλέμμα της. Και η φωνή της στο πέρασμα των χρόνων ζυμώθηκε σαν το παλιό, καλό κρασί. Ενθουσιώδεις οι αντιδράσεις του κοινού στην κατάμεστη «Οδύσσεια» όπου εμφανίζεται μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές του Νέου Κύματος.
Στο άκουσμα αυτού του μουσικού ρεύματος που έφυγε με τη νιότη μας, η κυρία Ρένα κρίνει απαραίτητο να διευκρινίσει, για να ξεχωρίσει εαυτόν: «Δεν ανήκω εκεί. Απλώς έχω συνεργαστεί δισκογραφικά με τα παιδιά. Με την Πόπη Αστεριάδη, τον Μιχάλη Βιολάρη και τον Δημήτρη Ψαριανό. Εγώ υπηρετούσα το πιο λαϊκό είδος τραγουδιού, αυτό που λένε σήμερα έντεχνο».
Η κ. Κουμιώτη μιλά πολύ σπάνια. Αποφεύγει ηθελημένα τη δημοσιότητα και τις παγίδες της. Αυτή η συζήτηση είναι ίσως από τις λίγες που θέλησε να δημοσιοποιηθεί. Ξημερώματα Σαββάτου στη σκηνή που τραγουδά. Παλιοί αλλά και νέοι πηγαίνουν να της σφίξουν το χέρι και να την ευχαριστήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου