"Θέλω να είμαι σε θέση να ζήσω!"

«Θέλω να είμαι σε θέση να ζήσω!» Το παλεύει με νύχια και δόντια. Ακόμα κι αν την Πρωτοχρονιά μοιράστηκε τη μοναξιά του με τους άστεγους της πόλης. Ο Κατσουλίνος ένιωσε τη ζωή να αντιστέκεται στα χτυπήματα της μοίρας. Ο συμπαθητικός γεράκος της διαφήμισης της Τράπεζας Πειραιώς, ο περίφημος Κατσουλίνος, κατά κόσμον Βαγγέλης Κομματάς, ανοίγει την ψυχή του στην «Espresso». Κάνει αυτοκριτική, μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής, τις προσδοκίες, τη μεγάλη Μπέμπα Δόξα της ζωής του.

Πρώτη ημέρα της νέας δεκαετίας, 12.00 το μεσημέρι, επισκεφτήκαμε το καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι που στρώνεται στον προαύλιο χώρο του Ιδρύματος Αστέγων του δήμου Αθηναίων. Εκεί συναντήσαμε τον Κατσουλίνο να τραγουδάει μαζί με τον Κώστα Βενετσάνο. Του ζητήσαμε να μας κάνει μια ευχή κι εκείνος, έχοντας ανέβει το δικό του Γολγοθά τα τελευταία χρόνια, ευχήθηκε «υγεία και χαρά σε όλο τον κόσμο, ευτυχία και να είναι τα οικονομικά τους καλύτερα. Η ζωή συνεχίζεται!»

«Είμαι εθελοντής στο δήμο και βοηθάω όσο μπορώ στις εκδηλώσεις του. Είναι κάτι που μου αρέσει και το θέλω πολύ. Αντί να καθίσω μόνος μου στο σπίτι, είμαι εδώ!»

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τού ζητήσαμε να μας πει πού ήταν... Δεν άντεξε, τον έπιασαν τα κλάματα. «Δεν έκανα τίποτα. Ημουν μόνος μου στο σπίτι. Μη με ρωτάτε περισσότερα, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό» μας είπε βαθιά συγκινημένος. Το μόνο που ζητάει από τον Θεό είναι να μπορεί να επιβιώσει. «Θέλω να είμαι σε θέση να ζήσω. Είχα ωραία γυναίκα, καλή, όμορφη, αλλά την έχασα και έμεινα μόνος μου. Είναι εννέα χρόνια που “έφυγε”, αλλά είναι σαν χθες. Ηταν μεγάλη ηθοποιός, η Μπέμπα Δόξα, πρωταγωνίστρια των Αθηνών».

«Ισως για τη φτώχεια να φταίει και το ίδιο μας το κεφάλι. Δεν μπορώ να ζητήσω ευθύνες από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό μου και από τους παλιούς, οι οποίοι “έφυγαν”. Δεν έγραφαν τότε τα ένσημά μας για τη σύνταξη. Τώρα το κάνουν οι νέοι, και καλά κάνουν. Γύρισα όλη την επαρχία... Δούλευα σκληρά, αλλά δυστυχώς έτσι πέρασε η ζωή. Ηταν ωραία, όμως, κιόλας. Και όταν δουλεύαμε και όταν δεν δουλεύαμε. Υπήρχε αγάπη και συμπόνια. Τι άλλο να κάνω; Εκανα τις δύο διαφημίσεις για την τράπεζα και έκτοτε βίωσα την αναγνώριση. Προχωράω στο δρόμο, ο κόσμος μού φωνάζει και θέλει να με φιλήσει, να με αγκαλιάσει, λες και έχω παίξει σε πενήντα σίριαλ, που δεν έχω παίξει ποτέ. Μου πρότειναν να πάω και σε σχολή, να διδάξω... Δεν θέλω να διδάξω, όμως. Οπως και οι περισσότεροι παλιοί ηθοποιοί, είχαμε ταλέντο. Δεν ήταν ούτε από σχολές ούτε από πουθενά. Πρέπει να το έχεις μέσα σου!» ΣΑΣΑ ΣΤΑΜΑΤΗ  Φωτ.: ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΕΪΘΦΟΥΛ