Η μητέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κα Τζίνα Τσαλικιάν, μιλάει για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του 15χρονου, που συγκλόνισε το πανελλήνιο στις 6 Δεκεμβρίου του 2008.
Με αξιοπρέπεια βιώνει τον τελευταίο χρόνο το πόνο της για τον άδικο χαμό του γιού της και καθώς αφηγείται την ιστορία του, ένας κόμπος μας δημιουργείται στο στομάχι και ένα ερώτημα: «Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό;».
Μας μιλάει για ένα συνηθισμένο έφηβο των Βορείων Προαστίων που του άρεσε πολύ το skate και με αυτό γλιστρούσε προς την Β Πλατεία Ψυχικού μέχρι τα 15. «Μετά σταμάτησε και κράτησε απλά το στυλ», θυμάται.
Ξεναγώντας μας στο σπίτι της δείχνει την αγαπημένη του «γωνιά», μια πολυθρόνα μπαμπού δίπλα στην πισινά του οροφοδιαμερίσματος τους στο Ψυχικό.
Περιγράφει τον γιό της ως ένα εκδηλωτικό παιδί που ήταν πάντα σε κίνηση και ζούσε με την παρέα του την κάθε στιγμή της ζωής και τονίζει «Έστω και τώρα θέλω να πω πως δεν ονομαζόταν Αλέξης, όπως γράφουν οι εφημερίδες. Τον γιο μου τον έλεγαν Αλέξανδρο και έτσι τον φωνάζουμε. Αλέξανδρο».
Ο μόλις 15 χρονών νεαρός ασχολείτο από το καλοκαίρι του 2008 με την οικογενειακή επιχείρηση, το κοσμηματοπωλείο που διατηρεί η οικογένεια στην Βουκουρεστίου.
Η κα Τσαλικιάν μοιράζεται μαζί μας και τις αναμνήσεις από τα τελευταία του γενέθλια (25 Ιουνίου) στο Ντουμπάι, αλλά και τον έρωτα του για την συμμαθήτρια του.
«Όταν ερωτεύτηκε ξυπνούσε πρώτος το πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αυτοί οι δύο τελευταίοι μήνες ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος της ζωής του», θυμάται, ενώ μας αποκαλύπτει ότι το δώρο που ζήτησε για τα γενέθλια του ήταν ένα i- pod, το οποίο βρήκε στις τσέπες του, όταν τον αντίκρισε νεκρό.
Πηγή: Life & Style
Με αξιοπρέπεια βιώνει τον τελευταίο χρόνο το πόνο της για τον άδικο χαμό του γιού της και καθώς αφηγείται την ιστορία του, ένας κόμπος μας δημιουργείται στο στομάχι και ένα ερώτημα: «Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό;».
Μας μιλάει για ένα συνηθισμένο έφηβο των Βορείων Προαστίων που του άρεσε πολύ το skate και με αυτό γλιστρούσε προς την Β Πλατεία Ψυχικού μέχρι τα 15. «Μετά σταμάτησε και κράτησε απλά το στυλ», θυμάται.
Ξεναγώντας μας στο σπίτι της δείχνει την αγαπημένη του «γωνιά», μια πολυθρόνα μπαμπού δίπλα στην πισινά του οροφοδιαμερίσματος τους στο Ψυχικό.
Περιγράφει τον γιό της ως ένα εκδηλωτικό παιδί που ήταν πάντα σε κίνηση και ζούσε με την παρέα του την κάθε στιγμή της ζωής και τονίζει «Έστω και τώρα θέλω να πω πως δεν ονομαζόταν Αλέξης, όπως γράφουν οι εφημερίδες. Τον γιο μου τον έλεγαν Αλέξανδρο και έτσι τον φωνάζουμε. Αλέξανδρο».
Ο μόλις 15 χρονών νεαρός ασχολείτο από το καλοκαίρι του 2008 με την οικογενειακή επιχείρηση, το κοσμηματοπωλείο που διατηρεί η οικογένεια στην Βουκουρεστίου.
Η κα Τσαλικιάν μοιράζεται μαζί μας και τις αναμνήσεις από τα τελευταία του γενέθλια (25 Ιουνίου) στο Ντουμπάι, αλλά και τον έρωτα του για την συμμαθήτρια του.
«Όταν ερωτεύτηκε ξυπνούσε πρώτος το πρωί με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αυτοί οι δύο τελευταίοι μήνες ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος της ζωής του», θυμάται, ενώ μας αποκαλύπτει ότι το δώρο που ζήτησε για τα γενέθλια του ήταν ένα i- pod, το οποίο βρήκε στις τσέπες του, όταν τον αντίκρισε νεκρό.
Πηγή: Life & Style
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου