Παραμύθια με (διπλή) ταρίφα

Παραμονή Χριστουγέννων, κοντά στα μεσάνυχτα. Την ώρα που στα σπίτια αγκαλιάζονται ανταλλάσσοντας ευχές, κάποιοι σηκώνουν σημαία, πιάνουν το τιμόνι και ξεκινάνε για ένα ακόμη δρομολόγιο. Η «Espresso της Κυριακής» κατέγραψε ανατρεπτικές ιστορίες χριστουγεννιάτικης τρέλας που μας αφηγήθηκαν τρεις ταξιτζήδες, οι οποίοι τις ημέρες των εορτών, αντί να διασκεδάζουν με τους αγαπημένους τους, γράφουν χιλιόμετρα στους δρόμους της Αθήνας.
«Φίλε, απόψε τα έχασα όλα!»
Θανάσης: «Κάθε Πρωτοχρονιά, οι περισσότεροι ξεκινάνε με χαμόγελο. Ομως, στο τέλος πολλοί γυρνάνε σπίτι γκρινιάζοντας»
Συναντήσαμε τον Θανάση στη στολισμένη και κατάμεστη από κόσμο πλατεία Συντάγματος. Ηταν ήδη κουρασμένος από το ξενύχτι της προηγούμενης ημέρας. «Είμαι νέος ακόμα στο επάγγελμα. Μετράω μόλις δύο χρόνια». Μας εξηγεί πως είναι πολύ μελαγχολικό να είναι όλοι καλοντυμένοι, η πόλη να φοράει τα πιο φωτεινά της χρώματα κι εσύ να πρέπει να δουλεύεις.

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση στο κέντρο της στολισμένης Αθήνας, ο Θανάσης αρχίζει να μας ξετυλίγει γιορτινές ιστορίες που έχει ζήσει μέσα στο ταξί. Κάποιες από αυτές του έχουν μείνει αξέχαστες.

«Ηταν ξημερώματα Πρωτοχρονιάς. Παίρνω έναν πελάτη και μου λέει: “φίλε, απόψε τα έχασα όλα! Επαιξα κι έχασα”. Τον πήγα στο σπίτι του κι ας μην είχε λεφτά. Κάθε Πρωτοχρονιά, οι περισσότεροι ξεκινάνε τη βραδιά τους με χαμόγελο. Στο τέλος όμως πολλοί γυρνάνε σπίτι γκρινιάζοντας γι’ αυτά που χάσανε στα χαρτιά. Μου λένε τι παίξανε, πού ποντάρανε, πόσα χάσανε».

Μας πιάνει κόκκινο. «Από γυναίκες τι γίνεται αυτές τις μέρες;» τον ρωτάω. «Α, εκεί είναι τα τυχερά του επαγγέλματος. Στις γιορτές είναι όλες ντυμένες στην πένα! Γυναικοπαρέες με τρελά κέφια, όμορφα φορέματα... Είναι μεγάλος πειρασμός! Την πρώτη χρονιά, πήρα κούρσα δύο πανέμορφες κοπέλες. Πηγαίνανε στα μπουζούκια. Πιάσαμε κουβέντα και μου πρότειναν να τις ακολουθήσω. Αρνήθηκα. Βλέπεις, είχα και σχέση τότε».

Αυτές τις ημέρες δεν είναι όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Ο Θανάσης θυμάται έναν παππού που είχε συναντήσει κάποιο γιορτινό απόγευμα. «Ηταν αμίλητος και πολύ σκεφτικός. Προσπαθούσα να του πιάσω κουβέντα, όταν περνώντας έξω από κάτι τσιπουράδικα γύρισε και μου είπε: “Αγιες μέρες, πάμε να πιούμε ένα τσιπουράκι και να τσιμπήσουμε κάτι;”. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, έβλεπα ότι το είχε ανάγκη... Κάτσαμε, ήπιαμε, φάγαμε και είδα πως του έκανε καλό».

Είχαμε πια φτάσει στον προορισμό μας. Αποχαιρετήσαμε τον Θανάση και ψάξαμε τον επόμενο… πελάτη.   ΕΛΕΑΝΑ - ΖΩΗ ΡΟΥΣΣΟΥ    www.espressonews.gr