Πριν από χρόνια, ο Γιώργος Χωραφάς έκανε πολλές γυναικείες καρδιές να σκιρτήσουν αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Χριστόφορος Κολόμβος» στο πλευρό του μεγάλου Μάρλον Μπράντο. Γάλλος ή Ελληνας; Ο ίδιος το βλέπει σαν ένα προνόμιο που δεν του βάζει ετικέτα, αλλά ταυτόχρονα τον κάνει διαφορετικό. Μένει σε ένα αγρόκτημα έξω από το Παρίσι με τη γυναίκα του Ροζαλίν και τα δύο παιδιά τους, τη Ζωή και τον Ηλία.
Στον ελεύθερο χρόνο του ο Γιώργος ασχολείται ερασιτεχνικά με τη μουσική και διαβάζει πολλά βιβλία. Αδυναμίες της ζωής του είναι η γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, τα οποία λατρεύει όσο τίποτα στον κόσμο. Παρ’ όλο που αναγκάζεται να λείπει κατά διαστήματα για αρκετό καιρό από κοντά τους, όταν γυρνά, αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο με το παραπάνω.
Η «Εspresso της Κυριακής» συνάντησε τον Γιώργο Χωραφά στο ξενοδοχείο όπου έμενε στην Πλάκα και ήταν τόσο απλός και ευγενικός με όλους σαν να μην είναι ο σταρ του κινηματογράφου αλλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ηξερε πολύ καλά να παίζει με τον φακό και έδειχνε να το απολαμβάνει.
-Στην Ελλάδα λέμε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι κι εσείς στη νέα σας ταινία «Επικίνδυνες μαγειρικές», όπως και ο κύριος Μαρκουλάκης, προσπαθείτε να γοητεύσετε την Κάτια Ζυγούλη μαγειρεύοντας…
Και βεβαίως περνάει ο έρωτας από το στομάχι. Δεν είναι το μόνο, αλλά το στομάχι είναι ένα δεύτερο μυαλό. Εχει πάρα πολλά κύτταρα, νεύρα και όλα αυτά συνδέονται με τη διατροφή, δηλαδή, τι παίρνει ο οργανισμός από αυτό που του δίνουμε, αυτό που του δίνουμε πώς το δίνουμε κι εδώ μπαίνει ο έρωτας. Αυτός που είναι ερωτευμένος θέλει να περιποιηθεί αυτόν ή αυτήν που είναι ο έρωτάς του. Μπαίνει λοιπόν σε μια διαδικασία μαγική, αφού πας να μαγέψεις τον άλλο με αυτό που μαγειρεύεις και ταυτοχρόνως του δίνεις πράγματα που θα τα αφομοιώσει και θα τα κάνει δικά του. Θα γίνει αυτό που θα τον ταΐσεις. Και αν είσαι ο μόνος που την ταΐζεις, σιγά σιγά όλα τα κύτταρα αλλάζουν και θα έχουν πλαστεί από το δικό σου φαγητό. Εχει μια σχέση δρα Φρανκενστάιν. Αν θες να εξουσιάσεις τον άλλο, βάζεις όλη τη μαγεία και σιγά σιγά όλα τα κύτταρα από τα οποία είναι φτιαγμένος ο άλλος προέρχονται από τον τρόπο που του μαγείρεψες, από αυτά που τον τάισες. Αν το σκεφτείς, είναι φρικιαστικό αυτό που γίνεται, αλλά το ίδιο νομίζω συμβαίνει και στην κλασική σχέση μάνας - παιδί. Η μάνα συνεχίζει να μαγειρεύει, να πλάθει τα παιδιά της και να έχει μια μαγική και αντικειμενική επιρροή. Γι’ αυτό και μερικές φορές το παρακάνουν κάποιες μάνες. Εμένα μου αρέσει πολύ ο τρόπος που μαγειρεύει η μάνα μου, αλλά επεμβαίνω κι εγώ, κάτι ρίχνω και ισορροπώ τη σχέση αυτή.
-Σας βλέπουμε πάλι στην κουζίνα να μαγειρεύετε…
Εδώ πιο πολύ, γιατί στην «Πολίτικη κουζίνα» έμπαινα στην κουζίνα σαν χαρακτήρας, αλλά με βλέπανε όταν ήμουν παιδί. Οταν ήμουν μεγάλος, πολύ λίγο, όταν ετοίμαζα κάτι με τη Σαϊμέ. Υπάρχουν μερικά κοινά σημεία, αλλά είναι πολύ διαφορετικές ταινίες. Το κοινό σημείο είναι ότι μέσα από τη μαγειρική αναζωογονούμε μια σχέση με τις ρίζες μας, την ταυτότητά μας, η οποία γίνεται αδιευκρίνιστη σε σχέση με τη μαγειρική την οικογενειακή της μάνας. Η γεύση είναι κάτι που έχει ουσία.
Στον ελεύθερο χρόνο του ο Γιώργος ασχολείται ερασιτεχνικά με τη μουσική και διαβάζει πολλά βιβλία. Αδυναμίες της ζωής του είναι η γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, τα οποία λατρεύει όσο τίποτα στον κόσμο. Παρ’ όλο που αναγκάζεται να λείπει κατά διαστήματα για αρκετό καιρό από κοντά τους, όταν γυρνά, αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο με το παραπάνω.
Η «Εspresso της Κυριακής» συνάντησε τον Γιώργο Χωραφά στο ξενοδοχείο όπου έμενε στην Πλάκα και ήταν τόσο απλός και ευγενικός με όλους σαν να μην είναι ο σταρ του κινηματογράφου αλλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ηξερε πολύ καλά να παίζει με τον φακό και έδειχνε να το απολαμβάνει.
-Στην Ελλάδα λέμε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι κι εσείς στη νέα σας ταινία «Επικίνδυνες μαγειρικές», όπως και ο κύριος Μαρκουλάκης, προσπαθείτε να γοητεύσετε την Κάτια Ζυγούλη μαγειρεύοντας…
Και βεβαίως περνάει ο έρωτας από το στομάχι. Δεν είναι το μόνο, αλλά το στομάχι είναι ένα δεύτερο μυαλό. Εχει πάρα πολλά κύτταρα, νεύρα και όλα αυτά συνδέονται με τη διατροφή, δηλαδή, τι παίρνει ο οργανισμός από αυτό που του δίνουμε, αυτό που του δίνουμε πώς το δίνουμε κι εδώ μπαίνει ο έρωτας. Αυτός που είναι ερωτευμένος θέλει να περιποιηθεί αυτόν ή αυτήν που είναι ο έρωτάς του. Μπαίνει λοιπόν σε μια διαδικασία μαγική, αφού πας να μαγέψεις τον άλλο με αυτό που μαγειρεύεις και ταυτοχρόνως του δίνεις πράγματα που θα τα αφομοιώσει και θα τα κάνει δικά του. Θα γίνει αυτό που θα τον ταΐσεις. Και αν είσαι ο μόνος που την ταΐζεις, σιγά σιγά όλα τα κύτταρα αλλάζουν και θα έχουν πλαστεί από το δικό σου φαγητό. Εχει μια σχέση δρα Φρανκενστάιν. Αν θες να εξουσιάσεις τον άλλο, βάζεις όλη τη μαγεία και σιγά σιγά όλα τα κύτταρα από τα οποία είναι φτιαγμένος ο άλλος προέρχονται από τον τρόπο που του μαγείρεψες, από αυτά που τον τάισες. Αν το σκεφτείς, είναι φρικιαστικό αυτό που γίνεται, αλλά το ίδιο νομίζω συμβαίνει και στην κλασική σχέση μάνας - παιδί. Η μάνα συνεχίζει να μαγειρεύει, να πλάθει τα παιδιά της και να έχει μια μαγική και αντικειμενική επιρροή. Γι’ αυτό και μερικές φορές το παρακάνουν κάποιες μάνες. Εμένα μου αρέσει πολύ ο τρόπος που μαγειρεύει η μάνα μου, αλλά επεμβαίνω κι εγώ, κάτι ρίχνω και ισορροπώ τη σχέση αυτή.
-Σας βλέπουμε πάλι στην κουζίνα να μαγειρεύετε…
Εδώ πιο πολύ, γιατί στην «Πολίτικη κουζίνα» έμπαινα στην κουζίνα σαν χαρακτήρας, αλλά με βλέπανε όταν ήμουν παιδί. Οταν ήμουν μεγάλος, πολύ λίγο, όταν ετοίμαζα κάτι με τη Σαϊμέ. Υπάρχουν μερικά κοινά σημεία, αλλά είναι πολύ διαφορετικές ταινίες. Το κοινό σημείο είναι ότι μέσα από τη μαγειρική αναζωογονούμε μια σχέση με τις ρίζες μας, την ταυτότητά μας, η οποία γίνεται αδιευκρίνιστη σε σχέση με τη μαγειρική την οικογενειακή της μάνας. Η γεύση είναι κάτι που έχει ουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου