Ηταν Μάρτιος του 2009 όταν η αντιδήμαρχος Αθηναίων Αλεξία Εβερτ, κόρη του πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Εβερτ, άνοιγε την καρδιά της σε συνέντευξη στην «Espresso της Κυριακής» και αποκάλυπτε για πρώτη φορά ότι ενδέχεται να κινηθεί νομικά εναντίον όλων όσοι ευθύνονται για το εγκληματικό ιατρικό λάθος εις βάρος του συζύγου της Γιώργου Αλβέρτη, που είχε ως αποτέλεσμα να καθηλωθεί στο σπίτι και να αντιμετωπίζει προβλήματα επικοινωνίας με το περιβάλλον! «Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη;» την είχε ρωτήσει ο υπογράφων, για να απαντήσει η κ. Εβερτ: «Οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω αυτή τη στιγμή. Η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία. Η επιστήμη εξελίσσεται. Πιστεύω στα θαύματα. Κάθε βράδυ που κοιμάμαι δίπλα του λέω ότι θα ξυπνήσω αύριο και όλα θα είναι ένα κακό όνειρο». «Και όλα αυτά από ένα ιατρικό λάθος;» ήταν η επόμενη ερώτηση. Η απάντηση της αντιδημάρχου ήταν καταπέλτης. Οπως τόνισε τότε, «ήταν καθαρά εγκληματική αμέλεια. Είχε μία κύστη τρίτης κοιλίας στον εγκέφαλο! Δεν ήταν ένας καλοήθης ή κακοήθης όγκος, ήταν κύστη, που θέλει άλλη προσέγγιση και συνήθως είναι πολύ βαθιά μέσα στο κεφάλι. Οταν τον πήγαμε στην κλινική, απορώ πώς τον ανέλαβαν και δεν μας συμβούλεψαν να πάμε σε ένα πιο εξειδικευμένο νοσοκομείο! Ηταν ένα χειρουργείο που κράτησε έξι ώρες, όταν στο εξωτερικό δεν διαρκεί πάνω από δύο με δυόμισι ώρες. Και σε καμία περίπτωση κανείς δεν παθαίνει αυτό που έπαθε ο σύζυγός μου».
Απαντώντας στην ερώτηση «γιατί δεν το κυνηγήσατε και δεν αναζητήσατε ευθύνες» η κ. Εβερτ μάς είχε πει πως «για να το κυνηγήσεις ποινικά έχεις προθεσμία τριών μηνών από το περιστατικό. Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν καταρρακωμένη, δεν είχα μυαλό να σκεφτώ. Αστικά όμως μπορείς να ζητήσεις τη δίωξη και ύστερα από πέντε χρόνια. Τώρα είμαστε στα τέσσερα χρόνια και δύο μήνες! Σκέφτομαι να κινηθώ νομικά και είναι η πρώτη φορά που σας το λέω! Οι γνωστοί μου αναρωτιούνται πώς και το άφησα τόσο καιρό. Από τη μια πλευρά σκεφτόμουν πως αν λειτουργήσει το γνωστό σύστημα αλληλοστήριξης των γιατρών και δεν δικαιωθούμε ο σύζυγός μου κι εγώ, θα είναι σαν να με σκοτώνουν εκείνη την ώρα! Από την άλλη όμως, έχω έναν γιο εννέα ετών. Κάποια στιγμή θα γυρίσει και θα μου πει “τι έκανες για τον πατέρα μου;” Ξέρω ότι ο άντρας μου, εάν είχε συμβεί σ’ εμένα αυτό, θα τον είχε σκοτώσει τον γιατρό! Θα τον είχε διαλύσει αποδίδοντας δικαιοσύνη! Δεν μπορείς να παραδίδεις με εμπιστοσύνη έναν άνθρωπο που έχαιρε άκρας ψυχικής και νοητικής υγείας και να σ' τον παραδίδουν έτσι σφυρίζοντας αδιάφορα. Δεν γίνεται»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου