Κάτι τρέχει με τους Κώστες...

Κάποτε, πριν από καιρό, ένα γλυκόξινο χαμόγελο του Κώστα Σημίτη αρκούσε για να ανέβει το Χρηματιστήριο.  Έγερνε τα ματόκλαδά του και σουρούπωνε στο Στρασβούργο... Σφάζονταν εργολάβοι στον ποδόγυρο της βερμούδας του. Γιάπηδες και καλλιτέχνες δήλωναν πως, όσο ένιωθαν τη σκιά της πρωθυπουργίας του πάνω από τη χώρα, δεν εφοβούντο τη uva και τη uvb της σπαρίλας και της διαφθοράς. Οι κρεατοελιές του ήτανε το απόλυτο φετίχ. Όλες οι επίδοξες γραμματείς, για να πάνε στα ίντερβιου των μεγάλων εταιριών ζωγράφιζαν με το μολύβι, για γούρι, μια- δυο καθηγητικές θρούμπες στο μάγουλο. «Σ’ ε μπόν λε χλεμπόν...» σχολίαζαν οι γαλλοτραφείς μόδιστροι που έντυναν, εκείνον τον καιρό, τις μεγάλες κυρίες της τηλεόρασης. Τα σαρδάμ του έβρισκαν τη φυσική του θέση στα τριολέ των συμφώνων της γερμανικής γλώσσας. Όταν ερωτοτροπούσε μαζί μας στραμπουλώντας το λάρυγγά του στη γλώσσα της Μέρκελ, του φωνάζαμε ενδόμυχα "Για!", "Για!",... Την ίδια εποχή, οι Κινέζοι μας έγιναν συμπαθέστεροι ως έθνος επειδή έμοιαζαν με 1 δισεκατομμύριο κλώνους του 'ευχούλη" μας. Κι όταν χαιρετούσε εμάς τους οπαδούς με τους αγκυλωμένους του καρπούς και τα μανίκια του σακακιού μαζεμένα πάνω απ’ τα μανίκια του πουκαμίσου, λες κι είχε πιει το κασμίρ στο πλύσιμο, οι νοικοκυρές αισθάνονταν ότι είχαν έναν ακοίμητο βοηθό με τεχνογνωσία στο καθάρισμα των τζαμιών. Ο Κώστας Σημίτης ήταν και παρέμενε ο καταλληλότερος, ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι παίρνανε νούλα... Μέχρι που όλα άλλαξαν...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ: http://www.topontiki.gr/Articles/view/6443