Προπολεμικά, από το 1930, το φαληρικό μέτωπο φιλοξενούσε τα λουτρά της εποχής και αποτελούσε πόλο έλξης για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Επί χούντας ο τότε υπουργός Τουρισμού, συνταγματάρχης Μιχάλης Μπαλόπουλος, πέταξε με ελικόπτερο πάνω από την περιοχή και διάλεξε ποιες παραλίες του άρεσαν ώστε να αξιοποιηθούν τουριστικά. Εκτοτε χιλιόμετρα ακτών μπαζώθηκαν, ενώ με την κατασκευή της παραλιακής λεωφόρου οι πόλεις έχασαν κάθε επαφή με τη θάλασσα.Το στοίχημα ανάκτησης της επαφής αυτής επανέρχεται τώρα με τη μελέτη του ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο, που οραματίζεται ένα ενιαίο παραλιακό μέτωπο το οποίο θα εκτείνεται χωρίς εμπόδια μέχρι τις αυλές των σπιτιών των δύο δήμων, Καλλιθέας και Μοσχάτου- Ταύρου.
«Είναι το μπαλκόνι της Αθήνας, αλλά μέχρι τώρα δεν υπήρχε πρόσβαση στη θάλασσα» τονίζει ο δήμαρχος Καλλιθέας Κώστας Ασκούνης, επισημαίνοντας πως με την υλοποίηση της μελέτης θα υπάρξει δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στο παραλιακό μέτωπο.
«Με το σχέδιο του Πιάνο διασφαλίζεται η συνέχεια της πόλης με τη θάλασσα, χωρίς καμία διακοπή παρά μόνον τη γραμμή του τραμ» σημειώνει και ο δήμαρχος Μοσχάτου - Ταύρου, Ανδρέας Ευθυμίου, που υποστηρίζει πως θα δημιουργηθεί ένας τοπικός πόλος για όλο το Λεκανοπέδιο. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου