Μερικά τετράγωνα μακριά από τη στολισμένη πλατεία Συντάγματος, οι χαρμόσυνοι ήχοι σκορπίζονται πάνω από τα υγρά πεζοδρόμια της οδού Σωκράτους. Το λαμπερό φως από τα χιλιάδες λαμπιόνια που αναβοσβήνουν σαν μικρά αστέρια στο κέντρο της Αθήνας φαίνεται αχνά από τις κρύες γωνιές όπου κουρνιάζουν σαν πληγωμένα σπουργίτια μέσα σε χαρτόκουτα δεκάδες άστεγοι.
Εξαθλιωμένοι, βρόμικοι και πεινασμένοι γιόρτασαν και φέτος τα δικά τους μοναχικά Χριστούγεννα και υποδέχτηκαν το νέο έτος μακριά από τη θαλπωρή ενός ζεστού σπιτικού.
Ο καθένας τους κουβαλάει τη δική του ξεχωριστή ιστορία, ωστόσο η ευχή όλων τους είναι η ίδια: «Μακάρι ο καινούργιος χρόνος να μας φέρει αγάπη, ένα σπίτι και δουλειά».
Ο Χαράλαμπος είναι χωρισμένος και πατέρας δύο κοριτσιών, ωστόσο ζει στον δρόμο εδώ και δέκα χρόνια. «Εχω δύο πανέμορφες κόρες αλλά δεν με θέλουν στη ζωή τους. Μένουν με τη μητέρα τους. Ισως δεν στάθηκα καλός πατέρας για αυτές, αλλά δεν παύω να τις αγαπώ παρ’ όλο που με έχουν εγκαταλείψει» λέει και αφηγείται την προσωπική του ιστορία: «Ηρθα στην Αθήνα από την Κω. Εκεί δούλευα ταξί, όμως τα χρέη με έπνιξαν και έτσι αποφάσισα να πάρω την οικογένειά μου και να ανεβούμε στην πρωτεύουσα. Δυστυχώς οι συνθήκες δεν ήρθαν όπως υπολόγιζα. Ετυχαν και τα προβλήματα με την πρώην σύζυγό μου. Είμαι έτσι όπως με βλέπετε τα τελευταία χρόνια. Τα Χριστούγεννα δεν τα γιόρτασα όπως όλος ο κόσμος. Για μένα κάθε Πρωτοχρονιά είναι η ίδια. Τι σημασία έχει άλλωστε ο χρόνος όταν μένεις στον δρόμο; Για μένα οι μέρες σταμάτησαν τότε που ζούσα ευτυχισμένος με την οικογένειά μου».
Από τη φυλακή στο πεζοδρόμιο
Καθισμένη σε ένα πεζουλάκι έξω από το κτίριο του δήμου όπου δίνεται καθημερινά το συσσίτιο, περιεργάζεται τα φαγητά που μόλις της έδωσαν. «Να, αυτά θα φάω και σήμερα» λέει και βγάζει από τη σακούλα ένα σάντουιτς και ένα μήλο. Το βλέμμα της χάνεται για μια στιγμή. «Αποφυλακίστηκα πριν από μερικούς μήνες, αλλά η ένταξή μου στην κοινωνία είναι δύσκολη. Κανείς δεν μου δίνει δουλειά, η μοίρα μου από εδώ και στο εξής θα είναι αυτή» λέει. Μας εξομολογείται πως έχει έναν γιο τριάντα χρόνων, ο οποίος όμως δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί της. «Κοιμάμαι όπου βρω και γι’ αυτόν τον λόγο κάνω έκκληση στην Πολιτεία να βρει έναν τρόπο να δημιουργηθούν ασφαλή καταλύματα για τους άστεγους, καθώς η νύχτα κρύβει πολλούς κινδύνους» καταλήγει.
Με.. πέντε παντελόνια
Πλατεία Κουμουνδούρου. Η εικόνα ενός ταλαιπωρημένου άντρα, ο οποίος κάθεται στο γρασίδι και φοράει πέντε παντελόνια το ένα πάνω από το άλλο προκειμένου να ζεστάνει το κορμί του, ξαφνιάζει τους περαστικούς που τον πλησιάζουν και του δίνουν λίγα χρήματα. Ο Χαμπίτ είναι από το Ιράν. Βρίσκεται στην Ελλάδα τουλάχιστον μία πενταετία. Η ζωή του, όπως μας εξηγεί, έχει μετατραπεί σε εφιάλτη αφού είναι αναγκασμένος να ζει στους δρόμους έχοντας μοναδική συντροφιά του ένα μπουκάλι κρασί που πίνει για να ζεσταίνεται τα βράδια. «Δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά. Είμαι μόνος» λέει με σπαστά ελληνικά και απλώνει τη χούφτα του ζητώντας ελεημοσύνη.
OI ΦΩΤΟ είναι από το αρχείο δεν παύουν, όμως, να αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου