ΤΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ

Μ' αυτό τον τίτλο και ένα τεράστιο "Γιατί;" κυκλοφορεί σήμερα το ΚΑΡΦΙ, η εφημερίδα που ίδρυσε ο Νίκος Κακαουνάκης. Στο πρωτοσέλιδο αναφέρεται ότι "οι λανθασμένες εκτιμήσεις και οι ατυχείς χειρουργικοί χειρισμοί, που επισήμανε η οικογένεια του Νίκου Κακαουνάκη και εξαιτίας των οποίων μια «απλή επέμβαση ρουτίνας» αποδείχθηκε μοιραία, επαληθεύονται με δραματικό τρόπο από τα ντοκουμέντα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και τις γνώμες άλλων γιατρών. Ένα τεράστιο «γιατί;» μένει εκκρεμές και κρίσιμα ερωτήματα ζητούν σαφείς και αξιόπιστες απαντήσεις. Οι οικείοι του Νίκου τήρησαν χαμηλούς τόνους και απέφυγαν τις τηλεοπτικές «δίκες», αλλά η δική τους αξιοπρέπεια δεν βρήκε ανταπόκριση. Ο χειρουργός κ. Στυλογιάννης, παρότι δεν κατονομάστηκε, διέπραξε την απρέπεια να «απολογηθεί» στα κανάλια, χρησιμοποιώντας προσωπικά δεδομένα του εκλιπόντος και μάλιστα κατάλληλα «διασκευασμένα» ώστε να αποσείσει προκαταβολικά τις ευθύνες του. Τώρα οι ελπίδες για να λάμψει η αλήθεια επαφίενται στις δυο έρευνες που έχουν διατάξει το υπουργείο Υγείας και η εισαγγελία. Από την πλευρά του Ευαγγελισμού διαπιστώθηκε μια ανεξήγητη βιασύνη να «κλείσει» η υπόθεση με ένα πόρισμα του διοικητή του νοσοκομείου που δεν εντόπιζε ευθύνες"

Σε άλλο άρθρο της η ερφημερίδα αναφέρει:

"Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα για τον άδικο χαμό του Νίκου Κακαουνάκη. Εμείς στο «Καρφί» δεν είμαστε γιατροί για να κρίνουμε ιατρικές πράξεις ή παραλείψεις. Κάναμε όμως ρεπορτάζ, όπως θα έκανε και ο Νίκος αν δεν μας είχε αποχαιρετίσει για πάντα. Ρωτήσαμε πολλούς ειδικούς, μαζέψαμε επίσημα έγγραφα και προσπαθήσαμε να περιγράψουμε το ιστορικό της μοιραίας πορείας δίνοντας απαντήσεις σε είκοσι κρίσιμα ερωτήματα. 

Το κύριο άρθρο με την  φωτό του Νίκου Κακαουνάκη προδιαγράφει το μέλλον της εφημερίδας: ' 

"Συνεχίζουμε!

Και τώρα τι; Τι θα γίνει το «Καρφί» χωρίς τον Νίκο Κακαουνάκη; Ήταν το ερώτημα που όλοι ήθελαν να θέσουν, όταν άρχισαν να συνειδητοποιούν τη μεγάλη απώλεια. Αλλά κανένας δεν τολμούσε να ανοίξει τέτοια συζήτηση, ενώ το πλήγμα από την απουσία του ήταν ακόμη τόσο νωπό. Πιστεύαμε ότι το προηγούμενο φύλλο, το αποχαιρετιστήριο, θα ήταν το πιο δύσκολο. Λάθος. Δουλέψαμε μέσα στις χρονιάρες μέρες χωρίς την αίσθηση της Πρωτοχρονιάς, αλλά και χωρίς τη συναίσθηση του δυσαναπλήρωτου κενού που είχε αφήσει η εκδημία του φίλου, του συνεργάτη, του ιδρυτή. Γράφαμε νεκρολογίες και βιογραφικό σαν να αναφερόμαστε σε μια υποθετική ιστορία. Το μυαλό πάλευε με το συναίσθημα και έχανε καθαρά. Ακόμη κι όταν ετοιμάζαμε την πρώτη σελίδα δεν είχαμε χωνέψει την πραγματικότητα. Και τώρα τι; Το ερώτημα ξαναγύρισε βασανιστικό. Κανείς όμως δεν τολμούσε να ζητήσει απάντηση. Κατεβήκαμε στο Καστέλι. Αποτίσαμε φόρο τιμής στον Νίκο, τον συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία, δακρύσαμε, αποθέσαμε λίγα λουλούδια, μουσκέψαμε με την ξαφνική μπόρα όταν φεύγαμε από το κοιμητήριο. (Έχετε προσέξει ότι στις κηδείες προσφιλών προσώπων συμμετέχει στο πένθος κι ο ουρανός;) Πάλι η ιδέα του οριστικού αποχωρισμού ήταν πολύ μακρινή".