Ήχοι από το Διαδίκτυο

Ξεκίνησαν από το 2005 ως White Widow Project, ένα σχήμα που είχε ως στόχο συνεργασίες με - γνωστούς και μη - μουσικούς για την πραγματοποίηση ζωντανών εμφανίσεων γύρω από την γενέτειρά τους, το Λίβερπουλ χωρίς όμως και να αποκλείεται ΚΑΙ το ενδεχόμενο κάποιας δισκογραφικής κυκλοφορίας με το ίδιο σκεπτικό, αν προέκυπτε κάτι τέτοιο. Αυτό το project διήρκεσε για δύο χρόνια, ώσπου αποφασίστηκε από τα τρία ιδρυτικά μέλη να τερματίσουν τον πειραματικό και αρκετά «κολεκτιβιστικό» χαρακτήρα του. Έτσι κατέληξαν σε μια μονάχα προσθήκη και ως σταθερό κουαρτέτο πια πορεύονται μέχρι σήμερα, αρχικά ως White Widows αλλά μόλις πρόσφατα - και λόγω νομικών προβλημάτων για τα δικαιώματα του ονόματος - αναγκάστηκαν να το αλλάξουν και έτσι... εγεννήθησαν οι The Jacaranda's (http://www.myspace.com/thewhitewidowsofficial).

Η μπάντα καταδεικνύει ολοκάθαρα τις επιρροές της και συνθέτει μάλλον «εύκολα» στην ακρόαση κομμάτια χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το αν θυμίζουν κάτι, ενώ διαθέτει και το ανάλογο attitude (μαγκιά ή τσαμπουκά επί το ελληνικότερον...). Μπορεί οι στίχοι τους να μη λένε και πάρα πολλά, οι αγάπες τους για την δεκαετία του '60, την mainstream Britpop και το ψυχεδελικό blues να διακρίνονται από... χιλιόμετρα μακριά και μάλιστα να εντοπίζονται σε διάφορα μουσικά ρεύματα της προαναφερθείσης δεκαετίας, σε σημείο που το υλικό τους να μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ολίγον... αχταρμάς, αλλά μακάρι να ακούγαμε σήμερα πολλά τέτοια tracks που να διαθέτουν αμεσότητα, σεβασμό και αγνή, άδολη και αυθεντική αγάπη για την ίδια την μουσική. Τα rock 'n' roll κλισέ βέβαια δίνουν και παίρνουν αλλά, έστω και με τον ήχο τους να μην υπερβαίνει τα όρια του «παρωχημένου», γράφουν κομμάτια σε mid tempo ρυθμούς και με αρκετά «μινιμαλιστικές» μελωδίες που φέρνουν στο νου την προσωπική καριέρα του John Lennon, τα οποία όμως εξελίσσονται με ομαλό τρόπο και διαθέτουν κλιμακώσεις και ξεσπάσματα που έχουν λόγο ύπαρξης και δεν συμβαίνουν απλά για να υπάρξουν και αυτά τα στοιχεία. Σε κάνα δυο περιπτώσεις μάλιστα μας εκπλήσσουν προσφέροντάς μας γενναιόδωρα από τα αποθέματά τους σε ενέργεια και αδρεναλίνη με ένα ύφος που φέρνει ελαφρά προς τους Stooges, ενώ υφίστανται ακόμα και αναφορές στους Nirvana. Μπορεί τα όρια του pub rock τους να έχουν χαραχτεί οριστικά πριν από πάρα πολύ καιρό -και αυτό προφανώς τους περιορίζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πεδίο- από την άλλη όμως είναι πολύ ευχάριστο αλλά και διασκεδαστικό να τους βλέπεις να μένουν σχεδόν... ευλαβικά πιστοί σ' αυτό!