Τον λάτρεψαν μεγάλοι και -κυρίως- μικροί σε όλο τον κόσμο, αφού με τα κινούμενα σχέδιά του και τους ήρωές του, όπως ο Μίκι Μάους, ο Ντόναλντ Ντακ και η παρέα τους, σκόρπιζε χαρά. Ομως, ο αγαπημένος τους «θείος Γουόλτ», όπως αποκαλούσαν οι μικροί του φίλοι τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, φαίνεται ότι είχε και τη σκοτεινή πλευρά του, την οποία στις δημόσιες εμφανίσεις του κρατούσε καλά κρυμμένη. Τώρα μια νέα βιογραφία του, που έγραψε ο αξιόλογος συγγραφέας Μάικλ Μπάριερ, παρουσιάζει τον Ντίσνεϊ ως ένα δύσκολο χαρακτήρα που υπήρξε τύραννος για τους υπαλλήλους του. Διοικούσε απολυταρχικά, ήταν υπερόπτης και τα λόγια του έσταζαν δηλητήριο για όποιον τολμούσε να παρακούσει.
Στις 11 Φεβρουαρίου του 1941, όταν το προσωπικό του κατέβηκε σε απεργία, εκείνος θεώρησε την κίνησή τους προδοσία. Ακόμη υπάρχουν κάποιοι που θυμούνται την αντίδρασή του: «Μην ξεχνάτε ποτέ ότι νόμος του σύμπαντος είναι οι ισχυροί να επιβιώνουν και οι αδύναμοι να υποτάσσονται σ’ αυτούς, σε κάθε περίπτωση. Οποιαδήποτε πρόταση κι αν κάνετε, τίποτα δεν θα αλλάξει τη γνώμη μου» είπε.
Ηταν σκληρός και καταπιεστικός εργοδότης και σπάνια έλεγε μια καλή κουβέντα για τους υπαλλήλους του. Δεν ήθελε να τους εγκωμιάζει, για να μην εκδηλώνουν αργότερα απαιτήσεις.
Ο Μπάριερ παραδέχεται, βέβαια, ότι ο Ντίσνεϊ υπήρξε οραματιστής, ιδιοφυΐα και πως είχε τη δική του άποψη για τον κόσμο του θεάματος. Οι ταινίες του ξεκίνησαν το 1928, στην αρχή ασπρόμαυρες, μετά έγχρωμες και με ήχο. Αργότερα ήρθαν και τα πρώτα σπέσιαλ εφέ, που αποδεικνύουν τη μεγαλοφυΐα του, αλλά και το λόγο για τον οποίο κατάφερε να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία.
Οσοι εργάζονταν όμως για εκείνον έπαιρναν πολύ χαμηλούς μισθούς και αισθάνονταν σαν να... πατούσαν καθημερινά σε ναρκοπέδιο. Τακτική του ήταν, επίσης, να παρουσιάζει ως δικές του τις ιδέες των εργαζομένων του.
Αυταρχικός και σκληρός ήταν ο Ντίσνεϊ και με την οικογένειά του, αν και ήθελε να τον αγαπούν. Εκείνο που κατάφερε, όμως, ήταν να γίνεται ανυπόφορος. ΚΑΤΙΑ ΓΙΑΠΑΛΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου