Πέρασε όλα του τα χρόνια ξετυλίγοντας σε σελιλόιντ -αμέτρητα χιλιόμετρα- την ίδια τη ζωή! Με τις χαρές και τις λύπες της και πάντα μ’ ένα τραγούδι από δίπλα για να τις γλυκαίνει. Από αυτό το μεθύσι ξεπήδησαν τα ωραιότερα μιούζικαλ του ελληνικού κινηματογράφου, περισσότερα από ογδόντα, που είναι η προσφορά του Γιάννη Δαλιανίδη.
«Κάτι έδωσα κι εγώ, λίγες στιγμές χαράς, βρε αδερφέ!» λέει κάνοντας τον απολογισμό του. Ο ίδιος λιτός, δεν έβαλε ποτέ την πολυτέλεια στη ζωή του. «Η επίδειξη πλούτου είναι το πιο ηλίθιο πράγμα» μας λέει. Ο παράδεισός του; Ενας όμορφος, μικρός χώρος, γεμάτος βιβλία, CDs και χειρόγραφα με θέα τα πανύψηλα δέντρα του Αλσους Συγγρού. Εκεί όπου ο σκηνοθέτης χαλαρώνει ακούγοντας Μότσαρτ. Η ψυχή του, γεμάτη! Το σινεμά, η αγάπη του κόσμου, η νοσταλγία για τη Θεσσαλονίκη, τη γενέθλια πόλη, η Ολυμπία Δαλιανίδη, η θετή μητέρα του. Για εκείνη θέλει να μιλάει περισσότερο. «Από τότε που την έχασα έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα» εξομολογείται.
Καθισμένος στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα για να απαλύνονται οι πόνοι από τον σπόνδυλο, το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί, καταθέτει τις αλήθειες του στην «Espresso της Κυριακής» για μία ζωή, έτσι όπως την έζησε, πίσω από τον φακό, με ταλέντο και μεγάλο κέφι...
- Και με αισιοδοξία, αν κρίνουμε από τις ταινίες...
Ασφαλώς, αυτό το στοιχείο υπήρχε πάντοτε. Και στα δράματα το τέλος ήταν ευτυχές, εκτός από μία ή δύο περιπτώσεις από όλες τις ταινίες που έχω κάνει.
- Πού οφείλεται η αγάπη που τρέφουν για σας οι ηθοποιοί;
Νομίζω στο γεγονός ότι μαζί κάναμε επιτυχίες. Οταν δίνεις επιτυχίες, όλοι σ' αγαπάνε. Ετσι απλά και κυνικά. Κι επειδή αυτό που έκανα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Από τα παιδικά μου χρόνια, το έκανα με πολλή αγάπη.
- Αναδείξατε πολλούς σταρ... Σήμερα ξεχωρίζετε κάποιους;
Εχω διαπιστώσει ότι σήμερα έχουμε περισσότερους καλούς ηθοποιούς απ' ό,τι στη δεκαετία του '60, ωστόσο δεν υπάρχουν τα ιερά τέρατα. Εννοώ ηθοποιούς που ακόμη κι όταν έπαιζαν λανθασμένα, εσύ γοητευόσουν. Η Λαμπέτη δεν είχε καθαρή άρθρωση, αλλά ήταν η Λαμπέτη. Σίγουρα δεν υπάρχει μία Βλαχοπούλου. Υπάρχουν πολλές που είναι έκτακτες χωρίς να είναι αυτό που ήταν εκείνη η γυναίκα. Που είχε αυτό το θείο δώρο, ομορφιά, φωνή, ταλέντο. Δεν υπάρχουν σταρ με την έννοια που ήταν η Αλίκη, η Καρέζη. Και ποτέ δεν είχαμε σταρ, όπως τους μύθους που κατασκεύασε το Χόλιγουντ, όπως η Γκρέτα Γκάρμπο, η Μονρόε ή στην Ευρώπη η Σοφία Λόρεν, η Μπαρντό και η Λολομπρίτζιντα. Η Μέριλ Στριπ δεν είναι σταρ, είναι μία πολύ καλή ηθοποιός. Σήμερα σταρ παγκόσμιοι είναι οι τραγουδιστές και καλύτερα θα πω, τα μοντέλα.
- Αν γυρίζατε ένα μιούζικαλ, ποιους θα χρησιμοποιούσατε;
Υπάρχουν παιδιά που τραγουδούν και χορεύουν υπέροχα, ας μην πω ονόματα γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιον. Στον χώρο της κωμωδίας αναφέρω τη Χρύσα Ρώπα γιατί τη λατρεύω, υπάρχει η Καστάνη και πολλοί άλλοι, εξίσου καλοί, να με συγχωρούν που δεν τους θυμάμαι. Υπάρχουν σκηνοθέτες που σπούδασαν κινηματογράφο, αλλά δεν υπάρχουν δραματουργοί. Δεν υπάρχει ένας Σακελλάριος, ένας Ψαθάς, ένας Τσιφόρος. Δεν ήταν φαρσοκωμωδίες τα έργα τους, ήταν ηθογραφικά και όπου υπάρχουν ηθογραφικά στοιχεία, στο σινεμά, το θέατρο ή στην τηλεόραση, έχει επιτυχία. www.espressonews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου